Reis naar Guinee (Conakry) van 2 november t/m 21 november 2012
Op vrijdag 2 november gaan we bij Kouremale de grens met Guinee over. Kouremale ligt in het noordoosten van Guinee. Mali uitrijden is geen probleem. De gendarmerie wil 2000 CFA hebben voor het zetten van een stempel op de laissez passer, maar dat betalen we gewoon niet. Guinee inkomen is wel een probleem. De gendarmerie vertelt ons dat we niet de juiste verzekering voor de DAF hebben en dat we een Assurance Internationale Touristique nodig hebben. Zonder deze verzekering willen ze ons het land niet binnen laten. We moeten maar terugrijden naar Bamako of ik moet maar met de taxi naar de eerstvolgende stad in Guinee rijden om daar zo’n verzekering te kopen. Ik maar uitleggen dat we wel een juiste verzekering hebben, is nl. in Mali gekocht en geldt in alle West Afrikaanse landen, ook in Guinee (Carte Brun), maar hij houdt voet bij stuk. We weten op dat moment niet meer wat we moeten doen. 2 Geldwisselaars die ook in het kantoortje zitten, nemen mij apart en vertellen dat ik de gendarmerie gewoon geld moet geven om toch het land in te komen. Dit gaat tegen onze principes in, maar we hebben in dit geval geen keus. Uiteindelijk 45.000 frank betaald en dan kunnen we naar de douanepost rijden. Het is duidelijk dat de geldwisselaars en de gendarmerie samenwerken in dit spelletje. Vervolgens hebben we een laisser passer voor Guinee nodig en over de lengte van de laisser passer moet volgens de douane eerst worden onderhandeld. We hebben het eigenlijk wel gehad met dit soort praktijken en zeggen dat we ook wel een carnet de passages hebben en of we dan geen laisser passer nodig hebben. Inderdaad heb je met een carnet geen laissez passer nodig. Mooi, de beste man van de douane 2 euro gegeven en hij heeft het carnet afgestempeld. Dan langs de politie om de paspoorten af te stempelen en dan zijn we eindelijk in Guinee. Vandaag zijn we ook miljonair geworden. We wisselen 500 euro en krijgen hier 4,5 miljoen Guinese Francs voor.
Ook nu valt meteen op dat het landschap weer heel anders is dan in het vorige land, Mali. Guinee is heuvelachtig en nog groener met nog meer bomen en met veel vogels, watertjes met waterlelies, en riviertjes. De DAF voor de overnachting neergezet op een paadje in de bosjes. ’s Nachts veel insectengeluiden.
De volgende ochtend komt er luid gegil uit de struiken bij de weg. Er blijkt een vrouw aangerand te worden en snel lopen mensen van het dorp erheen. De aanrander vlucht de bush in en laat zijn auto achter. Deze wordt later door de dorpsbewoners naar het dorp geduwd en een aantal mannen van het dorp zet de achtervolging van de aanrander in. Ze hadden graag gezien dat Tosh hem ging grijpen.
We rijden verder richting Kouroussa. Na 20 km. rijden waarschuwt een man ons dat er een gewapende” bandiet” in de bush rondoopt, die zijn auto heeft achtergelaten. Waarschijnlijk ging het om dezelfde man. In de meeste dorpen waar we doorheen komen is bijna niets aan eten te krijgen. Af en toe zie je wat broden, eieren, groene sinaasappels of oliebolletjes. De oliebollen smaken heerlijk en ze zijn hier het hele jaar door verkrijgbaar. Overnacht bij een waterput, waar soms mensen komen om hun koe drinken te geven of om zelf te drinken. Wij wassen onszelf, doen de was en de afwas met het puttenwater. Van jongens krijgen we colanootjes.Auto’s rijden hier bijna niet, wel veel brommers. Om de brommer mooi te houden, hebben ze het stuur, de voorvork en de benzinetank ingepakt met plastic. De mensen rijden hier soms met z’n vijfen op 1 brommer.
Vanaf Kankan nemen we een piste naar Konsankoro, dat in het zuidoosten van Guinee ligt. In Kankan hebben we een aanvaring met de politie. We zetten de DAF bij een rotonde in de vorm van een triangel neer om de weg te vragen, maar volgens de politie zijn we tegen het verkeer ingereden. Ze willen Mike’s rijbewijs hebben en we moeten de truck aan de kant van de weg zetten. Vervolgens blijven ze maar zeggen dat wij een verkeersovertreding hebben begaan, maar wat de hoogte van de boete is, vertellen ze niet. Het rijbewijs krijgen we niet terug. Zodra wij een agent/soldaat die het rijbewijs vasthoudt, vragen dit terug te geven, geeft hij het rijbewijs snel aan een ander. Dit gaat zo een tijdje door en dan zijn we het zat en lopen terug naar de DAF en doen net of we gaan bellen. Op dat moment weten ze niet hoe snel ze naar ons toe moeten komen om het rijbewijs weer terug te geven. Ach, het zal hier wel komkommertijd zijn. We hebben nog geen buitenlander gezien.
De piste is op sommige stukken erg zwaar met diepe kuilen en door de regenval van de afgelopen maanden uitgesleten geulen. Op een gegeven moment kunnen we niet verder omdat de brug waarover we heen moeten, ingestort is. Met grote machines proberen ze een weg om de ingestorte brug aan te leggen. Na uren wachten is de weg nog steeds niet af en besluiten we maar een stukje terug te rijden om een overnachtingsplek te vinden. Het is erg moeilijk op deze route een leuk plekje te vinden om te parkeren. We zien ’s avonds allemaal lichtjes heen en weer en aan en uitgaan in het hoge gras. Volgens ons zijn het vuurvliegen. Dwaallichtjes? Die avond hebben we ook onze eerste tropische regenbui.
De Guineeers snappen niet dat we onze truck zomaar in de natuur zetten om te overnachten. Volgens hun doe je dat niet en zet je je auto in het dorp. Ook snappen ze niet wat wij in dit land doen en denken ze vaak dat we van een hulporganisatie of een bedrijf zijn. 
De volgende ochtend komen mensen ons waarschuwen dat de weg om de brug eindelijk klaar is. Opnieuw rijden we moeilijke stukken door diepe en lange moddergeulen. Het landschap wordt steeds heuvelachtiger met steeds meer bos wat op oerwoud lijkt. Qua dieren nog niets spectaculairs. Alleen vogels en insecten.
We leggen in 3,5 dag 144 km. af en halen een gemiddelde snelheid van 8 km. per uur. De afgelopen dagen regelmatig stevige tropische regenbuien gehad. Veel paden zijn hierdoor moeilijk berijdbaar. Qua temperatuur is het in Guinee beter dan in Mali en Mauritanië, ongeveer 34, 35 graden in de schaduw en ’s nachts koelt het soms af tot 21 graden. De luchtvochtigheid is hier echter wel veel hoger, waardoor we ’s ochtends vaak klamme kleding aantrekken. Vanaf Konsankoro nemen we een zware track richting Macenta. Op onze kaart van Guinee staat deze track aangegeven als de N10. We passen maar net op het pad, wat je geen pad kan noemen. Geulen, stenen, afgronden, diepe gaten vol blubber en water, waar we over en doorheen moeten rijden. Ook zijn er bruggetjes waar we maar net op passen en er zijn bruggetjes waar enorme gaten voor liggen. Ook staat bij bruggen niet aangegeven hoeveel gewicht deze kunnen dragen. Bij 1 brug zakken we met de achterwielen weg in een gat voor de brug en met moeite kan Mike de DAF over de brug krijgen. Ik dacht dat we helemaal vastzaten en dat we misschien wel weggesleept moesten worden of dat we moesten gaan lieren. Het is best wel heftig voor ons en de DAF. Binnen in de wooncabine ligt de broodbakmachine op de grond en de ventilator is van het bed gevallen, ook zijn flesjes frisdrank in de koelkast spontaan leeggelopen terwijl de kroonkurk er nog op zit. We hebben alleen wat Chinezen met Guinese chauffeurs in landcruisers zien rijden, verder niemand. In dit gebied zitten Chinese winningsbedrijven die bauxiet, ijzer en diamanten zoeken. Zo wordt de bodem hier leeggehaald door buitenlandse bedrijven en profiteert Guinee erzelf maar weinig van.
We hebben vandaag weer een slang gezien, grijszwart van kleur. Ook veel mooie vogels. Zwarte vleugels met rood/oranje lichaam, zwart lichaam met knalrode vleugels of helemaal zwart met een lange sliertstaart. Het landschap is ook vreselijk mooi; bergen, oerwoud en kleine beekjes.
Vandaag weer dik 50 km track gereden en we hebben de zware route gelukkig overleefd. Volgens ons heeft nog nooit 1 vrachtwagen deze route gereden. Dorpsbewoners staan te klappen in hun handen en steken de duim omhoog zodra wij opduiken uit het hoge riet. De dorpjes zijn erg primitief en de mensen wonen totaal afgesloten van de buitenwereld. Maar het is allemaal wel echt puur natuur. De hutjes zijn rond van leem met puntdaken van riet. De vrouwen maken eten in grote gietijzeren potten op houtvuurtjes en de kinderen lopen er armoedig bij met smerige veel te grote t-shirts. Het lijkt er niet op dat de mensen hier honger lijden.
85 % Van de Guineeers is moslim en de moskeeën die we onderweg zien, zijn vaak geschonken door Kuweit.
85 % Van de Guineeers is moslim en de moskeeën die we onderweg zien, zijn vaak geschonken door Kuweit.
Prachtig tropisch regenwoud, met bananenplanten en bananen die zowat tegen de DAF aanslaan. Metershoge bamboeplanten, palmen, lianen, felgekleurde klimplanten, vleesetende plantjes, blauwe en paarse orchideeën en heel veel vlinders en mooie vogels.
Per ongeluk een slang aangereden, we konden hem niet meer ontwijken omdat hij plotseling de weg overstak. Sorry slang.
De route Konsankoro naar Macenta wordt ook wel de diamantroute genoemd. Een maand nadat we de route hebben gereden, lezen we in “the rough guide to West Africa” het volgende: “from Konsankoro, south of Kerouane, there’s a highly rated but extremely rough hundred-kilometer track over the ranges to Macenta, through rarely visited diamondmining country. The road is beautiful, though you may be too busy praying for safe arrival and long life to enjoy the sight of massive granite sugarloaf mountains and mesas pushing up from the bush”. Als wij dit van tevoren hadden gelezen, waren we waarschijnlijk nooit aan de zware track begonnen.
Op 11 november hebben we na 9 dagen rijden, een dagje rust. We bivakkeren op een berg aan de rand van het oerwoud. Er komt een oud vrouwtje langs met eten. Ik heb een bordje eten van haar gekocht, een soort hele dikke kleverige griesmeelpudding, net kauwgom, met een pittige jus eroverheen met stukjes vissehuid. Smaakt lichtjes naar pinda. Jonge mannen zijn hier de hele dag in de hitte op jacht naar een of ander dier. Ze lopen met kapmessen het riet in en hakken zich een pad er doorheen. Een groep honden met belletjes om de nek loopt erbij om het dier op te jagen en te grijpen. Aan het einde van de dag hebben ze het beest eindelijk te pakken (een cane rat) en je kon zien dat ze hem met de kapmessen de keel hadden doorgehakt. Een cane rat kan tot 60 cm. lang worden en maximaal 10 kilo wegen. We hebben de trotse jagers op de foto gezet.
Naar Macenta gereden. In het dorp is een wegomleiding en we moeten met de truck over een houten noodbrug rijden. We zien op een bordje staan dat de brug verboden is voor vrachtwagens zwaarder dan 10 ton. Omdat wij 12 ton wegen, zie ik het duister in en ben bang dat we door de brug zullen zakken. Mike heeft de brug geïnspecteerd en ook de dorpsbewoners zijn van mening dat wij er wel overheen kunnen. Ik zie het echt niet zitten en ben uitgestapt. Mike en Tosh komen gelukkig heelhuids over de brug heen. Volgens onze kaarten zouden we na Macenta op de mainroad komen die geasfalteerd is. Dit valt vies tegen. Na ca. 35 km. rijden over een mooi wegdek, is het gedaan met het asfalt en verandert de weg in een pad met diepe modderbaden, compleet kapotgereden asfalt en kuilen en gaten. Op een gegeven moment kunnen we niet verder omdat een vrachtwagen helemaal weggezakt is in de modder en hier eerst uitgetrokken moet worden. Als de hele mainroad in Guinee er zo bijligt, duurt het wel een maand voor we het land uit zijn. En dan moeten we ook nog iedere dag minstens 7 uren rijden. Tot aan Kissidougou is de weg dus vreselijk (100 km). ’s Avonds parkeren we de truck op een plek vlakbij een heel klein rieten hutje dat verscholen ligt in het hoge riet. Hier woont een familie met 3 kleine kinderen. De kinderen zitten uren lang op een soort plateautje op palen, ongeveer 2 meter hoog. Op die manier kunnen ze over het meters hoge riet heenkijken en de omgeving zien. Ongelofelijk hoe ze daar zo leven. ’s Avonds veel geluiden van kikkers. De weg van Kissidougou naar Faranah is wel weer prima. Na Kissidougou zien we nog maar af en toe een stukje regenwoud. Het landschap bestaat nu weer uit hoog gras met her en der een boom. Bij een militair kamp tanken we drinkwater. We mogen de truck het militaire terrein oprijden en de handwaterpomp bevindt zich ergens in het hoge gras. Een militair heeft minstens 10 gieters water voor ons gevuld. De militairen vertrouwen het niet dat wij ons op militair terrein bevinden en vragen om onze "papiers de mission". Het kost moeite om hun duidelijk te maken dat we "slechts" toeristen zijn.
Het eerste stuk van de route van Faranah naar Mamou is prima, daarna potholes. Soms zulke grote diepe kuilen, dat een personenauto er compleet in kan verdwijnen. In Europa is zoiets onbestaanbaar en ook niet voor te stellen. Vandaag voor het eerst toeristen tegengekomen. Een overlandtruck, die op weg is naar Ivoorkust.
In de dorpjes onderweg leggen de vrouwen allerlei granen, zaden, koffiebonen, pepertjes etc. in de vorm van tapijtjes op de zijkanten van de asfaltweg. Dit doen ze om het te laten drogen. Geiten lopen er doorheen en eten ervan en af en toe rijdt er een vrachtwagen overheen. Is helemaal niet erg, want dan vegen de vrouwen het gewoon weer netjes bijelkaar. Bij dorpjes liggen soms ook verkeersdrempels. Dit wordt meestal niet aangegeven en als je niet oplet rijdt je je hele onderstel onder de auto weg. De drempels zijn nl. net een soort hoge stoepranden. We moeten eerst bijna helemaal stilstaan en gaan er dan zo langzaam mogelijk overheen.
We zien vandaag een leguaan en een kameleon. Af en toe zien we gieren. Die zitten in een dode boom of op het dak van een huis en soms lopen ze gewoon door een dorp tussen de marktkraampjes door.
Van Mamou naar Labe in het noorden van Guinee gereden. Dit gebied heet de Fouta Djalon en is het berggebied van Guinee. Het is heuvel/bergachtig met een maximale hoogte van ca. 1400 meter. Is best wel mooi maar wij hadden het toch spectaculairder verwacht met canyons, ruige rotsen en meer watervallen. Dit gebied is ook veel welvarender dan de gebieden waar we tot nu toe doorheen zijn gereden. Meer stenen huizen, af en toe dorpen met elektriciteit en we hebben zelfs een waterkraan gezien. Er groeien veel mandarijnenbomen. Verse mango’s en papayas zijn er helaas nog niet, die worden pas in februari geoogst. Qua eten is hier ook meer te koop, aardappels, tomaten, kool. 
Op 18 november hebben we weer een dagje rust en staan heerlijk bij een stromend riviertje. Hier kan de opgespaarde was van 14 dagen gedaan worden. Mike kijkt de DAF na en smeert alles door. Daarna neemt Mike een bad in de rivier. Maar hopen dat er geen bilharzia inzit. Jongens vertellen dat aan de andere kant van de rivier cobra’s zitten en soms kleine krokodillen. We hebben de cobra’s maar niet opgezocht, omdat we ver van de bewoonde wereld zitten en niet het risico willen lopen gebeten te worden. Het klimaat in de bergen is erg aangenaam, overdag in de schaduw 30 graden en het koelt ’s nachts af naar 18 graden.
Verder gereden richting Koundara, de grensoversteek met Senegal en Guinee Bissau. 180 km. erg slechte piste. Met moeite halen we weer een snelheid van 8 km. per uur. Verbazingwekkend dat dit de officiële route naar die andere landen is. We komen bijna geen verkeer tegen. Als we al een bushtaxi tegenkomen dan zitten er minstens 9 mensen in de auto, bevinden zich er nog eens 5 op het dak, zittend op een enorme hoge bult bagage en staan er ook nog 2 of 3 op de achterbumper.
Dit is een veel mooier gedeelte van de Fouta Djalon, met wildstromende rivieren, rotsen en mooi oerwoud. Eindelijk zien we apen. Ze zijn erg schuw, net als alle dieren hier. Is ook niet vreemd, want de mensen jagen hier met geweer, katapult en machete op alles wat leeft.
Overnacht bij een wildstromende rivier en ons hier lekker in gewassen. We hebben een prachtig uitzicht op een tafelberg in de verte. De volgende dag vervolgen we onze reis en rijden de truck op een krakkemikkige veerpont (een stalen bak met doorgebogen houten balken) om de rivier de Koumba over te steken. Dit kost meer dan 15 euro voor 2 minuten varen. Dat bedrag is voor menigeen hier een half maandsalaris.
Overnacht bij een rode aarden wal met gaatjes erin. Vogels met een rode nek, oranje borst en knalgroene rug en vleugels, puntje staart rood, vliegen de gaatjes in en uit. Prachtig.
Ondanks dat dit gebied bekend staat als onveilig gebied met rebellen en bandieten, hebben wij van niemand last. Wij hebben de afgelopen weken geen enkele keer op een campsite gestaan, immers die vind je hier niet, en hebben altijd in ons eentje overnacht in de bush.
Guinee is qua natuur een bijzonder prachtig land. De Guineeers zijn erg vriendelijke en geïnteresseerde mensen. De wegen zijn over het algemeen erg slecht. Behalve prachtige natuur en vriendelijke mensen heeft Guinee een toerist weinig te bieden. Wij hadden verwacht veel meer dieren te zien in dit ongerepte land vol oerwoud en bossen. Het is jammer dat de Guineeers op alles jagen wat beweegt en dat de dieren daardoor diep in het oerwoud verstopt zitten.
Als je Guinee bezoekt is het aan te raden een voedselvoorraad mee te nemen, aangezien er in het binnenland zeer weinig te krijgen is.
Als je Guinee bezoekt is het aan te raden een voedselvoorraad mee te nemen, aangezien er in het binnenland zeer weinig te krijgen is.
De gereden route door Guinee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten