Reis naar Mauretanie van 27 december 2012 t/m 5 januari 2013
Op 27 december bij Diama de grens overgegaan. Wat een
corrupte bende daar. De Senegalese douane is oké en stempelt gewoon ons carnet
af. De Senegalese politie moet 10 euro hebben voor het inschrijven van de truck
in zijn grote boek. Wij weigeren dat te betalen en het gevolg hiervan is dat
hij weigert de paspoorten te stempelen. Geïrriteerd lopen we weg, maar
aangezien je daar niks mee opschiet, lopen we maar weer terug naar het loket met 10 euro en
vragen netjes om een reçu. Dat wil hij niet geven en hij blijft weigeren de
paspoorten af te stempelen. Uiteindelijk met veel tegenzin die 10 euro wel
betaald. De Mauretaanse politie moet ook 10 euro hebben voor het
inschrijven van de truck in hun boek. De Mauretaanse douane moet 20 euro hebben
voor het schrijven van 2 laissez passers (1 voor de DAF en 1 voor de quad) en
weigert onze carnet de passages af te stempelen. We hebben nu een laissez passer
voor 7 dagen, wat betekent dat we of binnen 7 dagen het land uit moeten zijn,
of dat we binnen 7 dagen de laissez passer moeten verlengen in Nouakchott. Bij
de grens nog een verzekering gekocht, wat ook weer 36.000 ouguiya
(bijna 100 euro) kost. Al met al neemt het hele grensgebeuren ongeveer 3 uren
in beslag . Er moet ook nog betaald worden voor de brug over de Senegalrivier,
2500 ouguiya (ca. 6 euro). Vreemd genoeg kostte dit in 2011 toen we hier ook
waren nog 6000 ouguiya.
We overnachten in natuurreservaat
Diawling. De volgende dag bij de kaartjesverkoop in het park niet
naar rechts richting Rosso gereden, maar de weg rechtdoor genomen. We zetten de
truck vlakbij 2 sluizen neer. Dit is een prachtig gedeelte van het reservaat. Veel
pelikanen, flamingo’s, ijsvogels, lepelaars, kraanvogels en allerlei soorten
reigers. Maar wat nog veel leuker is, er zitten ook veel varanen en Afrikaanse
wilde zwijnen met gekrulde slagtanden. De varanen zijn roestbruin tot
oranje/geel van kleur en sommige zijn zeker 1,5 meter lang. Zowel de wilde
zwijnen als de varanen lopen niet al te ver van ons vandaan. We
observeren de beesten de hele dag. Mike zit te bedenken hoe hij aan zo’n grote
slagtand van een wild zwijn kan komen, en aangezien wij geen jagers zijn,
zullen we dan een dood zwijn moeten vinden.
De volgende ochtend komt Mike met een trofee aanzetten, een opgedroogd dood wild zwijn met alle slagtanden er nog in! Mike probeert met een tang de slagtanden eruit te halen, maar dit lukt niet. Dan zaagt hij maar met de takkenzaag de slagtanden uit de kaak. Mike had ook nog bedacht om de kop van het wild zwijn op de grille van de DAF vast te binden, maar het ding stinkt te erg.
Niet naar Rosso gereden maar afgeslagen naar Keur Masene, waar o.a. toeristen kunnen jagen
op de wilde zwijnen. Onderweg moeten we door dikke rookwolken rijden omdat een
groot rietgebied in de Senegalrivier in brand staat. Bij een dorpje willen we een zak met afval op de plaatselijke vuilnisbelt gooien. Mannen komen aanlopen en willen graag in onze afvalzak kijken of er nog iets eetbaars in zit. Ze zijn teleurgesteld dat er niets meer voor hun in zit. Overnacht in het
Mauretaanse savannegebied en een aantal patas apen gezien niet ver van onze truck vandaan.De volgende ochtend komt Mike met een trofee aanzetten, een opgedroogd dood wild zwijn met alle slagtanden er nog in! Mike probeert met een tang de slagtanden eruit te halen, maar dit lukt niet. Dan zaagt hij maar met de takkenzaag de slagtanden uit de kaak. Mike had ook nog bedacht om de kop van het wild zwijn op de grille van de DAF vast te binden, maar het ding stinkt te erg.
De volgende dag door Keur Masene gereden en zeker 30/40
patas apen gezien. Veel zanderige stukken waar de truck geen moeite mee heeft als
we hem in de 4x4 zetten. Onderweg nog een stel Senegalesen die vast zitten met
hun busje losgetrokken uit het zand.
Er staat al een paar dagen een stormachtige noordooster
wind en de lucht zit zo vol zand dat het zicht onderweg soms beperkt is. We kunnen de ramen van de wooncabine niet
open hebben anders ligt er in no time een laagje zand op de tafel en het bed
etc.
Overnachting in de buurt van een
zoutmeer. Er is een dorpje vlakbij maar hier woont niemand meer. Gezien de
depri en desolate omgeving begrijpen we wel waarom. Op weg naar Nouakchott zien
we langs de weg een auto die total loss is met daarnaast 2 dode kamelen.
Duidelijk is dat je hier beter geen kamelen kan aanrijden.
In dit gedeelte van Mauritanië wonen de mensen in
piepkleine vierkante of rechthoekige huisjes. De vierkante huisjes meten
ongeveer 3 x 3 meter en hebben een puntdak met daarop een bolletje of een half
maantje. Sommige huisjes hebben knalroze muren en een knalblauw dak. De
rechthoekige huisjes zijn ongeveer zo groot als de tuin-/fietsenhokjes die wij
in Nederland hebben en zijn gemaakt van losse planken met een golfplaten dak.
In Nouakchott verlengen we onze laissez passer bij het
hoofdkantoor van de douane. We moeten 4 uren wachten omdat de directeur een
stempel en een krabbel op de nieuwe
laissez passer moet zetten en hij “even” de stad in is. Verder is er niemand op
het hoofdkantoor van de douane bevoegd om onze laissez passer te tekenen. Om half
4 ’s middags hebben we eindelijk de laissez passer voor 30 dagen en het kost
niks. Als we Nouakchott bijna uitgereden zijn, zien we een supermarkt waar van
alles te koop is. In dit soort supermarkten zie je de rijkere Mauretaniers en
blanken die in Nouakchott werken. De arme Mauretaniers kopen hun eten op de
markt. Vlees kopen lukt helaas niet: alleen de geiten- en kamelenvlees slagers zijn
open.
We hebben vandaag besloten niet naar Atar te rijden om
een tweetal redenen. De eerste reden is dat het daar volgens insiders op dit
moment (i.v.m. onrust Mali) niet veilig is en er bijna geen toeristen zijn. We
hebben geprobeerd een aantal auberges en campings in Atar op te bellen om te
informeren wat de stand van zaken op dit moment is, maar we kunnen ,
waarschijnlijk door de zandstorm, geen telefoonverbinding krijgen. De tweede reden is dat er nu al dagen een
zandstorm vanuit het noordoosten waait, en Atar in noordoostelijke richting
ligt. Alle tracks zijn dan dichtgewaaid met zand en bovendien hebben we geen
zin om nog meer zand te happen. De route naar Atar en Chinguetti en in noordelijke richting langs de spoorlijn
rijden we wel een andere keer, want we komen vast nog wel eens in Mauritanië.
We overnachten vlak boven Nouakchott bij de Atlantische Oceaan. Hier beleven we oudjaarsdag 2012 en nieuwjaarsdag 2013. Op oudjaarsavond
worden er door Mauretaniers op het strand 3 vuurpijltjes en 1 knaldingetje
afgestoken.
Op 3 januari rijden we verder noordelijk. We overnachten een stuk van een vissersdorp af. Vlak voor zonsondergang komen 3 vissers
uit het dorp aangelopen om bij ons om sigaretten te schooien. Wij kunnen in
ruil daarvoor een grote krab van hun krijgen. Ze vertellen ons dat zij met hun
kleine pirogues op krab vissen en deze verkopen aan Japanners en Koreanen, die
met trawlers de zee voor de
Mauretaanse kust leegvissen.
Op 5 januari verlaten we Mauritanië. Van noord Mauritanië
tot zuid Mauritanië bij de Senegalese grens is het ca. 700 kilometer. Dit is gemakkelijk
te doen in 2 dagen. De wegen zijn prima en er is bijna geen verkeer. Ook zijn
er weinig politie/gendarmerie/douanecontroles op de route van zuid naar noord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten