Marokko, sept. 2012

Marokko 2012-2013, 21 september 2012 t/m 13 oktober 2012

 

Vrijdag 21 september 2012 om 7.30 uur vertrokken. Omdat we dit keer een langere reis gaan maken en West Afrikaanse landen gaan bezoeken, is de voorbereiding voor de reis uitgebreider dan de vorige keren. Volgens de GGD dienen wij ons in te laten enten voor gele koorts, DKTP, hepatitis A, hepatitis B, buiktyfus, meningokokken, rabiës, tbc en we moeten natuurlijk malariapillen hebben. Wij kiezen alleen voor de gele koorts- (verplicht), dktp-, hepatitis A-vaccinatie, de malariapillen en het cholerastempel (verplicht). Tosh wordt wel ingeënt tegen rabiës (verplicht). Verder nemen wij voor onszelf en Tosh antibiotica en andere medicijnen mee, waarvan we denken dat we die misschien nodig hebben. We nemen veel hondenvoer mee aangezien we verwachten dat dat moeilijk verkrijgbaar is in de landen die we gaan bezoeken. Het hondenvoer gaat in onze nieuwe dakkisten. De aluminium kisten zijn vervangen door kunststof Explorer kisten. Bij de ADAC in Duitsland hebben we een carnet de passages voor de DAF geregeld. De kosten van het carnet zijn ca. 200 euro en we betalen 1500 euro borg voor de DAF. De visa voor Mauritanië en Mali halen we in Rabat en het visum voor Guinee in Bamako in Mali.
Via Antwerpen, Parijs, Bordeaux, Bayonne, Burgos, Valladolid, Salamanca, Merida en Sevilla rijden we naarTarifa in Zuid Spanje. De DAF doet het weer prima, al blijft hij moeite houden met steile heuvels, bergen en stormachtige tegenwind.

Onderweg redelijk weer met mooie temperaturen 25/28 graden. Alles is nog mooi groen in Frankrijk en Noord Spanje. Je kan wel zien dat Zuid Spanje (Andalucia) een droogteprobleem heeft. Het grasland is verdord en voor de koeien en schapen valt er weinig te grazen. Spanje zit te springen om regen.
De Spaanse gebeden om water zijn verhoord want in de buurt van Tarifa staan we een hele nacht en bijna een hele dag in de spoelende regen. Er zijn bijna geen toeristen te bekennen.

Op donderdag 27 september met de boot overgegaan van Algeciras naar Ceuta. Enkele reis ticket kost dit keer € 170,--. Wordt steeds goedkoper, zal wel door recessie komen. De boot doet er een uur over. De grensformaliteiten in Ceuta nemen een half uurtje in beslag. Dit keer hebben we thuis via internet de auto invoerpapieren al klaargemaakt en dat scheelt een hoop invulwerk bij de grens.  

We staan 1 nacht op de camping in Martil. O ja, hoe wast een Marokkaan zijn voeten? Nou als het geregend heeft, worden de blote voeten eens flink afgeveegd in het natgeregende gras.
Van Martil naar Larache gereden. Onderweg veel landbouwgebieden met meloenen en ook veel marktkraampjes waar bergen meloenen liggen voor de verkoop.
In het kurkbos van Larache stikt het van de scarabee kevers en Mike vindt een klein schildpadje op een bospad. Op zondag gaan Marokkaanse families naar dit bos om te gymnastieken/joggen in hun djallaba’s en te picknicken.

Van Larache naar Rabat gereden om visa te halen voor Mauritanië en Mali. We zetten de DAF vlakbij de ambassade van Mauritanië. We hebben de coördinaten van de ambassade in de Garmin ingevoerd en rijden er in 1 keer heen. De ambassadeur van Italië wijst ons een plek waar we de truck neer mogen zetten. ’s Nachts om 12 uur wordt er op de deur geklopt door de bewaker van de straat met de mededeling dat we de truck een stuk naar achteren moeten zetten. Nee, zeggen we, we mogen hier staan van de ambassadeur. Dit wordt geloofd, dus de dagen erna mogen wij blijven staan, terwijl alle andere mensen die er willen parkeren, worden weggestuurd. ’s Ochtends om half 7 sta ik al bij de ambassade van Mauritanië om de visa aan te vragen. Een visum voor 3 maanden multiple entry kost 680 dirham (ca. 62 euro). In Nederland is het 2 keer duurder. We kunnen het visum de volgende dag om 3 uur weer ophalen. Omdat we de hele dag de tijd hebben, gaan we met Tosh wandelen in het Foret de Hilton (een bos/park). Tosch mocht er niet loslopen, dus zijn we er weer weggegaan. De route naar het park is vreselijk. Je loopt langs drukke boulevards met een ongelofelijke stank van uitlaatgassen.

Weer aangekomen bij de truck zitten het ambasssadepersoneel en de straatwacht lekker hashish te roken achter onze DAF. Ze zitten op onze trap of hangen tegen de truck aan en luisteren naar muziek uit hun ipad.

De volgende dag om 15.00 uur ga ik in de rij staan om de visa voor Mauritanië op te halen en daarna loop ik  snel naar de ambassade van Mali, die gelukkig in dezelfde straat ligt. De ambassade van Mali is tot 15.30 open en ik heb nog maar 5 minuten tijd voor deze gaat sluiten. De visa kunnen meteen klaargemaakt worden, als ik 100 dirham “extra” betaal. Ik vraag de beste man wanneer het visum klaar is, als ik geen 100 dirham betaal en dan haalt hij zijn schouders op. Ik heb dus maar toegegeven aan deze Afrikaanse praktijken, want we willen nu echt weg uit Rabat. Een visum voor Mali voor 1 maand en single entry kost zonder omkoopgeld 250 dirham. Door de visa voor beide landen in Rabat te kopen, zijn we 350 euro goedkoper uit, dan wanneer we ze via de ambassades in Brussel bestellen.

We hebben gezellig gepraat en drankje gedronken met een stel Belgen, Jan en Famke uit Gent. Zij zijn in Rabat met een knalgroene Citroen 2cv bestelauto en gaan ook naar Mauritanië. Het lukt hun niet om een visum voor 3 maanden te krijgen. Waarom niet?

Het is ongelofelijk hoe zij zo’n reis maken in hun eendje. Geen douche, geen w.c. geen ruimte om te leven. Ze moeten buiten (onder een afdakje) zitten, en nu ze hier in Rabat in de straat van de ambassades staan, moeten ze op de stoep/in het onkruid hun behoefte doen.

Omdat we zo snel mogelijk naar het zuiden willen, nemen we niet de kustweg naar Agadir, maar rijden van Rabat via Marrakech naar Agadir. Boodschappen gedaan bij de Marjane supermarkt in Agadir (m.n. bier en wijn) en doorgereden naar de camping in Massa. Dit is een kustdorpje onder Agadir en ligt in het natuurreservaat Sous Massa. Onderweg zien we  waterschildpadden. Heerlijk met Tosh langs het strand gelopen en gezwommen in de Atlantische Oceaan. Het zeewater heeft nog een prima temperatuur. Wij zijn hier de enigen, geen toerist te bekennen. Het is prachtig weer, ca. 25 graden.

Van Massa naar Tan Tan Plage gereden. Onderweg mooie stukken landschap met rotsen en cactussen. Bij de beruchte rotonde van Tan Tan, waar alle toeristen op de bon worden geslingerd omdat ze niet stoppen voor het stopbord, zijn we uitgebreid een minuut gaan wachten. We dragen nu alleen nog maar een korte broek, shirtje en slippers, andere kleren zijn te warm. Als we boodschappen moeten doen in een dorp trekken we wel weer de lange broek aan, want Marokkanen vinden reizigers met blote benen niet gepast. Bij de kust stikt het van de vliegen, die op alle mogelijke manieren proberen onze wooncabine in te komen. We zijn lang bezig om ze weg te jagen en dood te slaan. Op het strand van Tan Tan plage leeft nog steeds de groep honden die we ook in februari van dit jaar zagen. Pier en Jaquelien hebben toen een van de pups meegenomen. Nou Pier en Jacquelien, jullie Faya ziet er een stuk groter en langer en dus gezonder uit dan haar broertjes en zusjes die hier nog zijn. De volgende dag naar Oued Chebika gereden, een heel mooie lagune. In de winter en het voorjaar zitten hier flamingo’s. Ook hier zijn we weer de enige Europeanen. Omdat het zondag was kwamen er Marokkaanse families naar het strand om hier de hele dag te blijven. Tentje wordt neergezet, koelhoudboxen vol met eten de tent in, kinderen in zwembroek het water in, vaders de hele dag vissen en moeders met alle kleren aan (veel lagen en hoofddoek, geen stukje bloot) voor de tent liggen.

Tan Tan

 

Uitzicht op Oued Chbika

 

 

Richting Boujdour gereden in de West Sahara. Het stuk Sahara van Tan Tan naar Tarfaya is erg mooi, met rechts van je uitzicht op de kliffen en de Oceaan. Het stuk Sahara tot aan Boujdour is nogal saai, met aan een kant van de weg veel electriciteitsmasten en aan beide kanten een landschap van zand, stenen en stekelstruikjes. Weinig afwisselend. In de buurt van Laayoune zandduinen die bijna over de weg heen waaien. Onderweg valt het aantal politiecontroles mee. Af en toe een controle waarbij je je paspoort moet laten zien of een fiche (A4-tje waar al onze gegevens opstaan) moet afgeven. 100 km. voor Boujdour de truck van de weg afgereden om te overnachten. Als we er een paar uren staan, komt er een landrover aanrijden met daarin de chef van de regio, die ons vertelt dat we op militair terrein staan en dat het verboden is hier vannacht te staan en dat er in dit gebied ook geen bewaking voor ons is. We kunnen volgens hem beter naar het eerstvolgende dorp rijden. We zeggen dat we onze eigen bewaking bij ons hebben (Tosh) en dat we hier vannacht blijven. Hij moet lachen en maakt er verder geen probleem van. Vannacht was de sterrenhemel weer helemaal fantastisch hier in de woestijn. Het is net of er hier veel meer sterren zijn en dat ze veel dichterbij staan.

West Sahara

De volgende ochtend is het erg mistig en gaan we pas om 9 uur rijden. Met mist is het hier op deze smalle wegen erg gevaarlijk, ze rijden hier niet met hun lampen aan en gaan inhalen in bochten, terwijl er tegenliggers aankomen. Flink stuk gereden tot ca. 80 km. voor Dakhla. Het landschap is nogal eentonig. Leuk is wel dat er af en toe een kudde kamelen (zijn dromedarissen) oversteekt. De diesel kost hier 6,20 dirham (= ca. 60 eurocent), dat is lekker “goedkoop” voltanken. Het is de afgelopen dagen ca. 25 graden en er staat een stevige wind. We staan met de DAF midden in de woestijn om te overnachten. De volgende dag slaan we in Dakhla voedsel in voor de komende tijd in Mauretanie. 4 Kilo vlees/kalkoen en 14 kilo aardappels en groenten. Op de camping was gedaan, wooncabine gesopt en lekker gedoucht. We ontmoeten Sonja en Coos uit Stellenbosch (Zuid Afrika). Zij zijn al 4 maanden met hun pick-up met daktent onderweg vanuit Zuid-Afrika naar Rotterdam om hun zoon te zien.

Verder naar het zuiden gereden. Bij Gorey Bay staan we als enigen aan het strand. Het is nu nog ca. 132 km. naar de Mauretaanse grens. Er zijn her en der uitkijkposten van de Marine Royale. In ruil voor een paar biertjes krijgen we van de jongens van de marine lekkere vis. Ook mogen we even

een kijkje nemen bij hun tenten en kijken hoe ze zo maanden in de woestijn moeten leven/koken/etc. Als we teruglopen naar de truck komt Mike bijna in aanraking met een slang. Deze komt recht op hem af en Mike doet een sprong naar achteren. Mike is blij dat hij nu eindelijk een slang heeft gezien. Op het strand zien we hoe langoustevissers de langoustes uit hun netten halen. Zakken vol en we mogen er gratis 1 meenemen. Op het strand vinden we mooie roze marginella’s (schelpen). Tosh vermaakt zich prima met de schuwe wilde honden die hier leven. Tosh is al snel de leider van de roedel. De wilde honden zijn totaal uitgedroogd en hebben liters water van ons te drinken gekregen. Vanaf dat moment zijn wij hun vriendjes en gaan ze net als Tosh de omgeving voor ons bewaken. De honden zijn ook handig voor het opruimen van onze etensresten.
Op 13 oktober steken we bij Guerguerat de grens met Mauritanië over.